Sonsuz Kalem

Affet gece gibi karanlık yanımı
Sanki umrumda değilmiş gibi
Yaşadığım bu hayatı.

Dertten kurtulmaz başımı
Affet,hep böyleydi talihim.
Sigaram yanar küllüğümde.
Bırakamadım,zamanım dolmadı.

Uyuyamadım geceleri
Gözlerim kan çanağı
Bekledim güneşimi,
Doğmadı.

Çok sevdi de bu aklım.
Yetmezmiş,bilemedim.
Sanki bir duvarı
Jilet ile yıkmaya çalışmışım.
Ama sadece kazımışım,affet anlatamadım.

Uç desen uçamam,aşamam duvarları
Konuşsan konuşamam zaten
Kim isterdi ki konuşmamı.
Sadece dövdüğüm duvarlar bilir
Kahrımı.

Ben mi çizdim bu çizgi romanı?
Çok mu hayalperest bu duygularım?
Ne kadar uzaktayım kendimden
Binlerce maske yüzünden.

İnanmak hayatın kumarı
Oyna inançla ama
Kaybedersen inancını
Kaybedersin kendini.
Beni affet.
Kaybettin.

Kaç şişe kırdım bu pervasız sokaklarda
Kimsesiz banklarda
Affet gelemedim yanına.
Üç beş şiir yazdım hatrına.

Bir sonu olacaktı kendimin
Gecenin başka koynunda
Unut ama umutla.
Geceyi sar,çek git,gir koynuna.

Düşüncelerinle kırdın gecenin soğunu
Sıcaklığına hasret kalır
Yatağın dolmamış köşesi.

Yastıklarınla savaşta mağlup askerlerin.
Gözlerinde yaş biriktirdi
Yağmurun yüzüne vuran suskun nefesi.

Sert bir düşüşle çarptığın donmuş bir göl burası.
Buzul çağını yaşayan kalbinin
Bir tablosu,senin vücudun.

Bir ülke gibi bu kalbin
Kendini geliştirememiş.
Ama büyük görünür dışardan.
İçinden bomboş.

Salınarak yürüdüğün yolların
Kitabesi gözlerim
Her adımın ezberimde.
Her bakışın yüzümde
Nefretle baktığımdan beri.

Susmak ne kadar acı
Haykırırken bedenin
Ne kadar acınası
Aciz duruşun.
Ne kadar saçma anlamayaşın
Kalbimde kuruyuşun.
Ve gözlerin kurşun.

Susmak ne kadar da doğru
Konuşmadıkça unuttun.
Sardı geceni katran
Ciğerine çektiğin duman.
Bir de ahmaklığına yan.

Koynumda beslediğin yılanıma kıydım.
Yalanıma gözlerinden bir kurşun bıraktım.
Silinecek hatıraların
Beyninin çıkmazından
Saracak içini.

Salınarak yürüdüğün yolların
Hayaleti bedenim.
Gelişin aklımda
Gidişin aklımda
Herşey benim aslında.
Kimse görmeyecek beni
Karanlıkların ardında.